Todas as cousas que escribín cando ningún deles miraba.

As persoas entran e saen das nosas vidas. Ás veces, márcannos, ás veces, non. Sempre hai cousas que deixas de dicir. Escoitamos pouco, e aínda que ningún deles mirou para a miña man, xurdiron palabras, a maioría delas eran choros, imaxe tan vivida e palabra na miña cabeza. O resultado de todo isto, aquí está. Das profundidades, a partir do verdadeiro eu.

A rapaza da ventá.

El mirouna, ela simplemente estaba asomada. A casualidade fixo que a vira. A obsesión que quixera coñecela. A realidade…é todo o que queda por ler.